De stilte is voelbaar. Heel in de verte fluit nog een vogeltje en wanneer ook dat geluid weggestorven is, heerst er alleen nog maar een oorverdovende stilte. Alsof de natuur de adem inhoudt, wetende wat mij nog te wachten staat. Dan verbreekt een zacht, maar allengs aanzwellend gebrom die serene, bijna onwerkelijke stilte. Luttele minuten later wentelwiekt de traumaheli over. Een teken aan de wand?
Leestijd: 15 minuten
Op Komoot kwam ik een week geleden een tocht tegen in de boswachterij Grolloo, en laat dat nu net de omgeving zijn, waar ik een wandeling gepland had. De strekking van het verhaal van de wandelaar was: het is beter om te wachten tot de boel een beetje opgedroogd is, en de bijgevoegde foto’s spraken boekdelen: ondergelopen paden, versperde routes en bijna verdronken vlonders…… maar juist die foto’s maakten de avonturier in mij wakker! Toegegeven, er is niet zo heel veel nodig om die wakker te krijgen, en Hilko de Vries Hzn. zou Hilko de Vries Hzn. niet zijn, als hij níet de elementen zou trotseren.
En dus gaat zondagmorgen vroeg de wekker. Hoe vroeg? Nou, een normaal mens zou zich nog een paar keer omdraaien, zo vroeg! Ik begeef me naar de begane grond, laat Diva even naar buiten, zet en passant de koffie aan en kleed me vervolgens, na toiletbezoek en weegmoment, aan. Omdat ik geen melk kan vinden, en geen zin in brood heb, bestaat het ontbijt deze keer uit koffie, zwart en heet. Na Diva nogmaals uitgelaten te hebben, gaat de wandelgear in de Mokka en zet ik koers naar Grolloo.
De parkeerplaats is nog verlaten als ik in ’t twijduustern de Mokka erop stuur. De rugzak gaat op de, ja, rug, de camera op de schouder en de wandelstok, een souvenir van de Stelvio (I,) in de hand. Waterballet, here I come!
En vanaf de eerste stap is het duidelijk: het is hier inderdaad nat! Het pad is drassig en de bomen lijken in een meertje te staan. De ergste plassen ontwijkend loop ik door een ontwakend bos. De afslag die ik ingetekend had, mis ik, een tweede blijkt moeilijker te bereiken dan gedacht, want de greppel langs het pad is veranderd in een sloot. Met wat klauterwerk lukt het me het, gelukkig droge, slingerpaadje te bereiken en terwijl het langzaam lichter wordt, slinger ik terug naar de Uteringsweg, die ik volg tot het grote vlonderpad. Tijdens de Groene Wissel die ik hier liep, had ik op deze plek een prachtig uitzicht op een sprookjesachtige zonsopkomst. Een zonsopkomst die ik nu ook verwacht had, vandaar ook mijn keuze voor Grolloo voor de wandeling van vandaag.
Helaas valt de zonsopkomst tegen. Ik maak wat foto’s, terwijl een vroege wandelaar zijn hond uitlaat, en besluit verder te lopen, tot nu toe was het nog wel te doen, maar ik weet niet wat me nog te wachten staat. Na het vlonderpad sla ik linksaf, een pad waar ik, bij mijn weten, nog nooit gewandeld heb. Aan mijn linkerhand is het Grolloërveen natter dan ooit, rechts staan bomen in een verdronken bos en recht voor mij….. is het modderig, maar met mijn Meindls merkt men dat maar matig. Wat mij overigens wèl opvalt, is dat mijn rechtervoet kouder aanvoelt dan mijn linker, alsof er een koudebrug in mijn rechterschoen zit. Verbeelding? Of moet ik ze maar eens na laten kijken? Zijn de zolen misschien tóch aan vervanging toe? Ik glibber en glij nu eerst maar verder, en volg eventjes Knapzakroute 5. Dat was ook al zo’n natte route, met vorst en een kletspo…., nou ja, dat kunnen jullie zelf eventueel lezen.
Na de Ieberenplas (is het nou I-beer-en of Ibe-ren?) wordt het opeens stil, alle geluiden lijken te verstommen! Waar het eerst nog een kakofonie van vogelgeluiden was, houdt het ene vinkje na het andere meesje het voor gezien. Ver weg klinkt nog een laatste piepje van een… ja, van wat eigenlijk en dan is het he-le-maal stil. Onwerkelijk stil. Alleen mijn voetstappen weerklinken nog. Ik stop en laat de stilte over me heendalen. Het is alsof de natuur zijn adem inhoudt, voor wat gaat komen. Dan wordt de stilte verbroken door een zacht gebrom, het onmiskenbare geluid van een helikopter, dat steeds luider wordt. Luttele minuten later wentelwiekt de traumaheli over.
Ik stap weer verder en Locus leidt me richting het Witte Veen en het Blankeveen. Wat het verschil tussen Wit en Blank is? Geen idee, waarschijnlijk had de naamgever geen inspiratie. Het Witte Veen staat blank, het Blankeveen…. tja, dat is íets groter dan normaal! En dat betekent tevens dat ik niet verder kan. Ik ben heel wat mans, maar hoe ik ook kijk, ik kan geen route vinden, die mij met droge voeten mijn weg kan laten vervolgen, daarvoor is het water te diep. Een meter of twintig bij mij vandaan zíe ik het pad waar ik heen moet, maar het is onbereikbaar. Teruggaan is bij mij meestal geen optie, nu is het de énige! Ik keer terug naar het brede bospad waar ik vandaan kwam en probeer met takjes voor andere wandelaars duidelijk te maken dat het doodloopt. Of het énig nut heeft?
Eenmaal op het brede pad is het echter nog niet gedaan met het avontuur! Het pad wordt steeds drassiger en staat tenslotte helemaal blank. Voorzichtig waad ik door het water, daarbij angstvallig het midden aanhoudend. Wanneer ik met mijn wandelstok rechts daarvan de diepte peil, verdwijnt hij bijna twintig centimeter onder water! Die dikke tien centimeter in het midden zijn te doen, met twintig centimeter ben ik nat. En zelfs nú heb ik het idee dat mijn (rechter)voet vochtig wordt, er zit waarschijnlijk toch ergens een gaatje. Gelukkig valt het mee, en even later kan ik het verzopen gedeelte achter me laten.
Helaas duurt dat niet lang! Na een viersprong moet ik rechts. En dat kan ook… voor even. Wederom kom ik voor een waterpartij te staan. Ik zíe weer waar ik heen moet, maar kan er ni…. oh, wacht! Een paar meter bij me vandaan zie ik opeens een plankenpad. Als ik dáárop kan komen, ben ik klaar. Alleen: hoe kom ik daar? Een sprong van ruim twee meter, mét rugzak lijkt me géén goed plan. Ik tast de omgeving af (de wandelstok is goud waard!!) en er zijn wat rietpolletjes die stevig genoeg zijn om mij te dragen…. al dacht ik dat op voornoemde Knapzakroute ook😂 Voorzichtig stap ik op de eerste, een dennenboompje als houvast gebruikend. Het polletje houdt, so far so good. Ik ga van pol naar pol, maar met het verlossende plankenpad op minder dan een meter, zijn de geschikte pollen op. Gestrand in het zicht van de haven.
Maar zo gauw geef ik niet op! Voorzichtig stap ik terug en neem een tweede route in ogenschouw. De “linker” route was weliswaar de kortste, maar mogelijk kan het over rechts. Wederom zoek ik de meest stevige stukken uit, richels waar boompjes op staan, rietpollen, elke pol weer uitgebreid testend met de wandelstok. En dan, ver….dulleme als het niet waar is, met een laatste, grote stap, bereik ik “vaste grond…….”
Om vervolgens bijna languit op mijn rug in het water te belanden! Die planken zijn glad!! Nu begrijp ik waarom de Komoot-gebruiker met knikkende knieën over de vlonders liep! Van knikkende knieën heb ik geen last, maar ik schuifel wel voorzichtig over de planken, die soms niet eens meer bóven het water liggen en maak zelfs dan nog weer een zwieper. Door mijn rugzak van, ik denk, tien(-en-een-beetje) kilo, ligt het zwaartepunt hoog. Desondanks weet ik op de been te blijven en na een stuk of vijf planken stap ik weer op droge grond.
Het is me overduidelijk dat ik nu een point-of-no-return bereikt heb, teruggaan is nu écht geen optie meer, en ik heb geen flauw idee wat nog komt! Misschien kom ik straks weer voor een meer te staan en ontkom ik niet aan natte voeten. Maar wie dan leeft, wie dan zorgt, voor nu kan ik droog verder. En ik heb geluk: vlak voor het volgende brede pad wordt het weliswaar wat drassig, maar met een goed uitgekiende route levert dat geen problemen op. Aan de andere kant van het pad duik ik weer een smal paadje op. Dat gaat dik honderd meter goed, dan begint de ellende (nou ja😂) weer. De grond wordt natter en natter, maar met goed geplaatste stappen weet ik mijn route te vervolgen….
Niet dus! Weer kom ik voor een ondergelopen stuk bos. Ik zie hier niet eens wáár ik naar toe moet, laat staan hoe ik er moet komen. Er zit niets anders op, ik moet terug. Ik trotseer nogmaals het zompige stuk, kruis bij het verlaten van het paadje deze meteen even weer af, voor de oplettende wandelaar, en besluit eerst maar terug te lopen naar het grote vlonderpad, om van daaruit te proberen mijn broogde route te bereiken. Brede paden, waarvan één ook nog eens van beton, zíjn al een stuk minder leuk dan kronkelige kruip-door-sluip-door-paadjes, maar tevens is het op dit (fiets)pad druk. Met (en dit geloof je nooit😂) FIETSERS! Wat éénlingen en een paar pelotons schieten mij voorbij. Het is even doorbijten.
Terug bij het grote vlonderpad, waar ik eerder op de dag naar rechts ging, ga ik nu de tegenovergestelde richting op. En al snel komt het volgende plankenpad in zicht. Deze steekt ruim boven het water uit. Dat dat geen garantie is voor een veilige overtocht, merk ik al na enkele meters. Mijn voet glijdt weg en met moeite blijf ik rechtop. Ook dit pad doe ik op z’n elfendertigst. Eénmaal weer grond onder de voeten, komt van links een pad: daar had ik vandaan moeten komen. Het lijkt vanaf hier wel goed en ik bedwing met moeite de neiging om even te gaan kijken, hoever ik kan komen. Dan dient het volgende plankenpad zich aan, welke ik omzichtig moet naderen: de aanloop ernaartoe is, voor de verandering, nat. Ik weet droog op de plank te komen, die nu weer vlak boven het water ligt…. tot ik erop stap! Hij buigt door onder mijn gewicht (alsof die tien kilo er níet af is) en weer waad ik door een paar centimeter water. Iets verderop kan het tempo iets omhoog, want daar zijn de planken beslagen met kippengaas, maar het laatste deel is weer gaasloos en ik schuifel voorzichtig naar het eind van de planken.
Terwijl links van mij een telescoop van Astron roerloos naar de hemel tuurt, moet ik weer een begaanbare route zoeken over het…. nou ja, pad is op het moment niet het juiste woord. Nat is dat wel. Ik bagger door de brâgel, waad door het water en posteer mijn voeten op pollen en weet zowaar droog het bos aan de andere kant van het veen te bereiken. De grond onder mijn voeten wordt droger, hoe verder ik van het veen wegloop. Ik ben, figuurlijk, out of the woods, en een paar kilometer verder ook letterlijk: zandpad wordt asfaltweg.
Na tien kilometer vind ik het tijd worden voor pauze en ik marcheer, in het bijzijn van Alfa (of Alpha, dat kon ik er niet aan horen) en zijn baasje, die op deze weg langszij komen, naar de Halkenbroeken, waar AlleBankjes een bankje meldt. Alfa (of Alpha) is een Husky en zijn baasje hoopt droog weer bij de auto te komen. Híj lijkt geluk te hebben (het fietspad is begaanbaar,) ik héb geluk: een picknickbank! De broodjes, koffie en soep komen tevoorschijn, nadat ik bij de hier aanwezige kijkwand gekeken heb. Weinig spectaculairs: wat kuifeenden, grauwe ganzen en meerkoeten, thats all.
Ik hang na de pauze om en opeens slaat mij de schrik om het hart!! Animal is weg! Ik heb net op Facebook gezet dat we gedrieën op pad zijn (Animal, Hylko, de LIDL-safarimini en ik zei de gek,) en nu is hij foetsie, en met hem ook de hula-slinger van 11 Luchtmobiele Brigade. Ik check de foto, maar ook daar mist hij al. Ik hoop, tegen beter weten in, dat hij thuis ligt, uit de rugzak gevallen, maar hoogstwaarschijnlijk is hij ergens onderweg, tijdens mijn capriolen, gevallen. En nu? Ga ik terug en probeer ik hem te vinden? Leave no man behind, dat idee. Maar ik heb geen idee waar te beginnen, ik ben bang dat Animal niet alleen M.I.A. (missing in action,) maar zelfs gesneuveld is: killed in action. Ik pink een traantje weg, troost Hylko en stap met een zwaar gemoed weer af. Mijn beoogde route lijkt me bij nader inzien minder geslaagd (te veel verhard) en leidt me langs een akker, waarbij ik me afvraag of dat de bedoeling is, dus besluit ik de route iets in te korten, ik heb toch al extra kilometers gemaakt.
Het is nu even asfalt happen, dus verstand bij Animal en de blik op oneindig en gaan. De hoeveelheid asfalt valt gelukkig mee en na een paar kilometer volgt weer een stuk onverhard. Inmiddels komen er wat reacties op mijn Facebook-post, en terwijl ik daar mee bezig ben, zie ik iets groots en grijs opvliegen. Mijn brein roept onmiddellijk “kraanvogels” en mijn handen glijden automatisch naar de camera. Helaas heeft het af en toe wat gemotterd en heb ik voor de zekerheid de douchemuts regenhoes eroverheen getrokken. Dat belemmert een soepele gang van zaken, en tegen de tijd dat ik de camera up and running heb, zijn de kraanvogels natuurlijk verdwenen, heb ík weer.
Na weer een klein stukje asfalt, duik ik, eerder dan de bedoeling, het bos weer in. Ik heb het namelijk wel een beetje gehad. Niet zozeer door het “avontuur,” maar Animals verdwijning ettert door. Ook de nu steeds vaker doorbrekende zon brengt daar geen verandering in, dus ik kort de route nog iets verder in. Het is een zelfbedachte route, dus wie doet me wat? Ik kom terug bij het Grolloërveen en kijk bij de gedenksteen “Through the window of my eyes” van Cuby + Blizzards naar links, het pad waarvik eigenlijk vandaan had moeten komen. Dat was hoe dan ook niet gebeurd! Het is één grote plas, waar geen beginnen aan was geweest. Ik heb onbewust de juiste beslissing genomen. Na bijna achttien kilometer ben ik terug bij de Mokka, met nog een beetje ijdele hoop, dat Animal de weg daarheen heeft gevonden (lees: daar uit de rugzak gevallen is,) maar het mag niet zo zijn. Animal, R.I.P.
Oh, een van de reacties op mijn Facebook-post was van iemand die zich afvroeg of het wel te doen was, wandelen in de boswachterij Grolloo. Zij had het niet aangedurfd en voor het Balloërveld gekozen. Ik zal heel eerlijk zijn: dat was voor iedereen een betere keus geweest, dan wandelen in dit verdronken, verzopen bos. Voor iedereen. Op één iemand na!
Want Hilko de Vries Hzn. zoekt het avontuur niet óp, waar Hilko de Vries Hzn. is, ís avontuur!
Hilko's Hiking Hoek 
Hilko, weer een prachtig verslag. Jouw route was toch wel veel natter dan zaterdag die van ons.
LikeGeliked door 1 persoon
Afgelopen zaterdag liep ik de route Gasselte van het Klaverblad Borger. En toen was het inderdaad heerlijk weer! Met hier en daar wat drassige paden, maar over het algemeen droge omstandigheden. Rond Grolloo zal het trouwens nog steeds wel nat zijn, denk ik.
LikeLike
Wachten we nog maar even met Grolloo e.o. Het Eexterveld was zaterdag erg drassig, maar het haalde het niet bij jouw tocht.
Zaterdag naar Eelde.
LikeLike